Dor weer mol een ganz
ole Boom. De stunn meern in'd Holt. He weer so old, dat dat keen annere Boom in dat ganze Holt geev, de sick an erinnern kunn, dat de ole Boom mol jung weer. De Vageln seten ganz baben in sien
Twiegen un fleuteten sick de nüeste Geschichten to. Kadeker sprungen vun Twieg to Twieg und sammelten alles, wat man öwer de Winter so bruken kunn. De ganze Wald weer um de Boom versammelt.
Neern, twüschen de Wuddeln, weern Kaninken, Müüs und aff und to wuss dor twüschen ok een Pilz hoch.
Een Abend, dat weer in de Summer,
versammelten sick alle Tiere ut de Wald bi de ole Boom. Se weern een beten scheneerlich, man dat grötste Kanink fate sick een Haart un frache de Boom: „Scheunen Abend, vun Abend! Wi harrn dor
mol een Frach an di. Wi muchen all to gern weten, wovun du so old wurrn büss. Du steihst all so lang op dien Platz, dat keen weet, wo old du all büst. Naja, und dorum muchen wi dat gern weeten...“
De Boom schüttelte sick een beten, so dat de Blääder an de Twiegen raschelten. Mit grote Oogen sechen de Tiere hen na de Boom. Een kleene Muus piepste ganz
opgeregt: „Hett he all wat seggt? Hett he all wat seggt?“
De Boom harr solang nich mehr mit de Tiere schnackt, dat he erstmol een beten
öwerleggen musste. Und denn schnackte he. Dat hörte sick an, as wenn de Wind dör de Twiegen pustete. Na een kleene Oogenblick weer dat keen Rauschen mehr,
man dat weer een rauschende und deepe Stimm.
„Wo old ick bin? Dat wulln i weeten? Ick bin so old, dat ick de erste vun de Wald
weer. As ick mien erste Blääder kreech, ja da weer noch keen Wald dor. Ick bin de erste Boom vun disse Wald!“
De Tiere weern verbiestert öwer disse Antwort. Dat Kanink frachte wedder de Boom:
„Dat du de erste Boom vun disse Wald büst, dat hem wi nich wüsst. Awers wo old du nu wirklich büst, dat weten wi noch immer nich. Woveel Johren steihst du denn schon op dien Platz?“
„Kanink“, säh de Boom, „du büst liekes nischgierig! Ick kann di aber nich seggen, woveel Johren ick old bin. Awers ick heff een ganze Masse Kaninken seen. Und
ick heff ok de Grotvadder vun dien Vadders Vadder kennt. Ick heff de Johren nich tellt. Ick weet awers, dat ick veele hundertmol nüe Blääder hatt heff. Min Johren tellen anners as dien, Kanink!“
Dat Kanink weer noch lang nich tofreden. De Boom harr ja mit em schnackt, worum schull he denn nicht een beeten mehr fragen? De annere Tiere säen lewer
gor nix dorto. Liekes weern se nieschgierig wat de Boom to vertellen har. He weer ja schon so old! Villicht kennte he ja ok wat vun de Welt vör disse Tied? Man kunn ja
nich weeten, und fragen kunn nix schaden. So hörten se wieder to, wat dat Kanink frache:
„Boom, vertell uns doch wie du so old wurn büst. Bestimmt werst du een örndlich
starke und kräftige Spross! Heff ick recht? Vertell uns wat, Boom!“
De Boom dachte een Tied lang na. Denn fung he an:
„Ick weer to allererst öwerhaupt keen starke Spross! Min Modder weer een Boom, de nich allto wiet vun hier stunn. Se weer nich besünners grot und besünners stark
weer se ok nich. Dat fung an mit mi in de Harvst. Ick weer man een ganz kleene Beer an ehr Twiegen. Ick weer so kleen, dat mi keen sech. Ick seet ganz verstoken
ünner ehr Blääder. Keen Vagel sech mi, keen Kadeker wull mi hebben. De Anneren weern all veel gröter und lüchteten so scheun in de Harvstsünn. So wurrn
se all, een na den anneren, opfreten. Denn keem de Winter. Dat wurr bannig kold. De Schnee full op mi dal. Dat weer so kold, dat ick reinweg infroren weer. Av ond
to keem een Vagel vörbi und keeck na wat to freeten. Hett mi awers ok nich funnen. Ick weer nämlich verstoken ünner een dicke Schicht ut Schnee. De Winter güng
allmählich toenn. Dat Fröhjohr leg in de Luft. Langsam daute ick op. Nu keem dat schlimmste vör mi, öwer de Winter weer mi Striemel verdröcht und ick full eenfach
aff, vun de Twieg! Nu leg ick in de Fröhjohrssünn und tövte.Dor keem een Vagel und pickte mi eenfach op!Villicht heff ick em nich schmeckt, denn dat duuerte nich
lang, und he let mi eenfach fallen. Nu weer ick ok all dör de Luft flogen! Liekes har ick Glück, denn ick full in een schulige Eck. De Sünn schiente meist de ganze
Dach op mi und ick föhlte mi so richtig wohl. Denn dreevde ick de erste Wutteln ut, weil ick sonst eenfach wechweiht weer vun de Fröhjohrswind. So krech ick een
Faat op de Eer. Man, ick weer immernoch so kleen, dat mi keen finnen kunn. So harr ick de erste Johren keen Sorgen, denn in mien Eck störte mi nix.
Na een paar Johr weer dor mit eenmol wat to hörn. Ick heff nich wüsst, wat dat wohl weer. Awers dat krech ick bald schlau. Dat weern Minschen! Se harrn lange
Stöhl ut Holt mit een merkwürdige Kopp ut silberne Kram dor an. Dormit hauten se op de anner Bööm, bit se eenfach umfullen! Wat krech ick dat mit de Angst to don!
Bald weern se ok bi mi ankommen. Se stunnen vör mi und keeken. Wahrschienlich weern se sick nich schlüssig wat se mi umleggen schullen. De eene vun de
Minschen säh: `De latt man stahn, de is uns to kleen und kümmerlich! Wat schullen wi mit so'n lütte een?´
Wat harr ick för'n Glück! De Minschen güngen wieder. Ick weer se to kleen und to
mickerig! So blev ick leven und durf wieder wassen.
Dat duuerte nu lang, bevör dor wedder wat passeerte. De Johren kämen und
güngen wedder. Dat wurr Fröhjohr, Summer, Harvst und Winter. Veele male. In de Tied weer ick to een grote Boom wussen. Dor kämen se wedder. De Minschen.
Awers ditmol weern dat kleene Minschen. Se haarn ok keen Warktüch mit. `Dat weern wohl Kinner´, rauschten de anner Bööm. De Kinner klaarten op rop und
wedder dal. Se seeten twüschen mien Twiegen und rangelten op mi rum. De een oder anner Twieg güng ok wohl twei, man dat weer nich so schlimm. In dat nächste
Fröhjohr schull dor wedder een nüe Twieg wassen.
Dat weer man blots een kotte Tied. Eenes Dachs kämen se nich mehr hen to mi.
Se säen wat vun: `To grot!`, und `Kann's ja gor nich mehr opklaarn!`. So har ick wedder vör een lange Tied Ruh.
Denn kämen de groten Minschen wedder. De
harrn wedder Warktüch mit! Se stunnen to tweet vör mi und öwerlegten. Ick weer mi wiss, dat weer min letzte
Fröhjohr weesen. Mit eenmol dreihten se sick wedder um und meenten: `De is uns veel to grot! Dor hem wi mehr Maas mit, as dat wi got dorvun hem! Nee, nee, de lat
man stahn. Dor kann sick een anner mit rumargern!´
Wedder weer ick dorvun kamen! Und weil ick so grot weer, kämen de Vageln na
mi hen. Se schleepten Beeren und Früchte vun anner Bööm mit. So duuerte dat nicht all to lang, und um mi rum weer een Wald wussen. In disse Wald leben I nu all.
Dat is mien Geschicht. Toeers wull mi keen hem, weil ick to kleen weer, denn weer ick se to mickerig und toletzt weer ick se to grot.
Und nu bin ick de öllste vun se all und mien Kinner stahn all um mi rum in disse Wald.
So, Kanink; büst du nu tofreeden? Mehr kann ick di nich vertellen, denn ick bin nu
so old, dat ick ok schon veel vergeten hev.“
De Tier keeken sick an. De Vagel tuschelte mit dat Kanink.
„Du meenst, de kleensten können de grötsten warn, wenn man se blots lött?“
„Ja,“ segg de Boom, „dat meen ick! Man schall de lütten blots wassen laten, denn warrn se ganz vun sölbst grote und starke Bööm!“
