|
Anmerkung: Wat ick ditmol dorbi seggen wull, is dat de Koopmann in düsse Geschicht wirklich in Havetoftloit levt hett.
De Koopmann Fröher, as ick noch Kind weer,
kann ick mi erinnern, wi harrn een Koopmann in unse Dörp. He har so'n ganz olen Hökerlaaden. Dor weer nix mit Selbstbedienung, dor stunn de Koopmann noch sölm achter de Theke un verköffe sien
Kram. Dor geev dat Mehl un Kaffee, Melk un Bodder, Mützen un Tüch, ja sogar noch Pietschen un Riedgerten. Wenn man in kem, denn weer dat so een ganz besünnere Duft. Dat rügge na all de Saaken,
wat he verköffe, un ok na een paar Saaken, de man nie sehn hett. Wenn nu dat Johr toenn güng, denn wur dat ok in sien Laaden Wiehnacht. Sien Schaufenster krech Lüchterkeen, een lütte
Dannenboom ut Papier stunn dor, een beeten Watte weer as Schnee utlegt. Un all de scheune Geschenke, wat he dor utlegt har. Dat weern jüst de sölben Saaken, as öwer dat Johr ok, man blots, to
Wiehnachten weern dat op mal Geschenke, un je de een keeck, as wenn wi dat noch nimmernich sehn
harrn. Wenn man denn in sien Laaden güng, ja denn wur man erst richtig wies: Nu ward dat Wiehnacht! De Duft har sick verännert, dor weer nu noch een Duft von Nööt, Schokolaad un Wiehnachtsstute
n dortwüschen. Und pünktlich to disse Tied har he denn ok een Kist mit Appelsien to staan. Dat rügge all so na Wiehnachten, dat man meenen kunn, man weer bi de Wiehnachtsmann persönlich.
Abends, wenn dat buten schon beten düster weer, lüchtete sien Fenster op de Straat rut un hett een inlaad, sick in sien Wiehnachtslaaden ümtosehn.
Dat beste weer, wenn man los schickt wur to Melk holen, oder wenn Modder see: Du schass noch na de Koopmann henn un mi wat för dat Plättenbacken inkoopen!"
In de Fenster vun de Laaden stunn nämlich jede Johr een grote Bonbonglas mit bannig veel Nööt in, un wenn man bi de Koopmann weer, schull man schätzen
woveel Nööt dor wohl in weern. Dat schreev man op een lütte Zettel un eben vör Hillig Abend wur nakeeken, wer am dichtesten schätzt har. Dejenige krech denn
een lütte Geschenk. Awer vör de Kinner gev dat ok immer noch 'n lütte beeten wat extra. Dat weer de Vörwiehnachtstied in unse Dörp. De Laaden givt dat all lang nich
mehr. Dat scheune Schaufenster is hüt leer, un de Koopman verköfft nix mehr. Ok dat Nöötglas steiht lang nich mehr to Wiehnachten. Awer wenn ik hüt ut de
Stadt vun de Wiehnachtasinköbe torüch kaam un all lang keen Spaaß mehr an all de Trubel hev, denn gah ik dal na dat Schaufenster, un denn meen ick, ick
seh wedder dat Nöötglas, de Schneewatte, de Lüchterkee un een ganz lütte beten, meen ick, kann ick sien Appelsienkist rüggen. Denn weet ick, nu is bald wedder Wiehnacht in unse lütte Dörp.
Lutz Rößger |
