„Dat schniet!”
Luut hallte dat dör dat ganze Huus. Und nochmaal wedder:
„Vadder, dat schniet!”
Ick reet de Oogen op. De Kinner staahn noch in Nachttüüch an dat Bett.
„Vadder, kieck di dat an
dorbuten! Köön wi nich rut un Schleern fohrn? Oder een Schneeballschlacht, oder een Schneemann buun? Nu kum doch hoch, Vadder, dat schniet!”
Nu nützt dat all nix mehr, nu mut ick wohl hoch. Mit een
Oog keek ick na de Klock hen. Dat weer man eben half söben. Half söb
en morns, und dat op Hillig
Aabend! Liekes, wenigstens hem wi Schnee to Wiehnachten, und de Kinner freun sick.
Na dat wi fröhstückt hem und de Dach anfungen hett, weern de Kinner ok all buten. Luut weern se mit de
Schleer to gang und spektakelten in de Schnee. Öwer dat wuur dat Middag und blau froren keemen de Kinner vun buten.
„Mensch, Vadder! Wat een Spaaß! De Schnee liggt bannig hoch! Hest du
sehn? De Schneemann op de Hof? Und mit de Schleern hem wi uns een Schlidderbahn makt!”
„Ja, hev ick all lang sehn! Awer pass blots op! Nich, dat wi uns all daalsetten, dor buten!”
Na de Middag güng dat los mit de Vörbereitungen för de Abend. De Wiehnachtsboom stunn all lang torecht und Wiehnachtsschmuck weer all lang -
nich wedder tofinden! Wi söken und luuern in jede Eck un op jede Schapp. Nix to finden! Bi’n lütte Stünn Sökerie harn wi endlich de Kist mit all de Kugeln,
Schmuck un Lametta funnen. Man blots - de Lüchterkee weer kaputt! Wat nu man blots? Also, nich lang fackelt und rum na de Höker. Achtenum an de Döör kloppt.
„Fröhliche Wiehnachten! Sech maal, kanns du mi ut de Patsch helpen? Wi bruken noch Lichter för de Dannenboom.”
„Fröhliche Wiehnachten! Töv man, ick hol di wecken!”
Tohopen mit min Lüchter bin ick weer tohuus. Eben för unse Döör seet ick op min Achtersten. Ick hörte noch dat typische Knacken wenn Dannenboomlüchter
kaputtbreeken. Na, Gottseidank, sonst nix passeert! Nu awer man gau nochmal hen na de Höker. Ick harr wirklich Glück, ick kreech noch een paar Lichter.
To Huus ward dat nu Tied. De Dannenboom gau op de Foot sett un - „Sech mal, weetst du wo de Schruuwen vun de Foot bleem sünd?”
Ick hen na de Naawer.
„Fröhliche Wiehnachten! Hest du een lütte Schruuw to mi? Mi fehlt een för Dannenboomfoot.”
„Töv man, ick hol di gau een!”
Wedder röwer un nu awer de Boom op de Foot. Mensch, wat weer dat een scheune Boom dit Johr! Liek hoch wussen, nix bruunes an, un - veel to grot!
Mit veel drücken un drängeln kregen wi em bi’n half Stünn inmasst. Nu kunn dat endlich losgaahn mit dat schmücken un optüdeln. Toerst de Lüchterkee op, un
denn Kugeln. Toletzt Lametta un ‘n beeten wat to naschen. De Boom weer fertig!
Vun de Kööck rüge dat schon ördich wat na Braaden un Soßen.
„Na,” dachte ick, „denn hev ick nu Tied för de Geschenke!”
Ick henn na de Schlaapstuv un ünner de Betten nasehn. Nix mehr dor!
„Modder, sech mal, weerst du in de Schlaapstuv üner de Betten to süsseln?”
„Ja, dien Paketen hev ick een anner Steeh henbröcht. Töv man, ick help di glieks!”
Danaa hem wi bestimmt noch anderthalf Stünnen söcht.
In de Twüschentied weern de Kinner ok wedder binnen. Klöddernatt, Büxen dörschüüert un total dörfroren.
„Nee, Vadder, wat is dat een scheune Boom! Un all de Kugeln! Awer - warum
hest du eem denn mit de Spitz an de Deeck fastbunnen?”
De Kinner hem ja gar keen Ahnung!
Buten is dat düster wurrn un de Bescherung rückt immer dichter bi. Endlich hett
dat töben een Enn. Dat klingelt sülwernhell ut de Stuv. De Wiehnachtsmann weer dor! De Kinner weeten nich, sölln se nu lopen oder sölln se leewer sinnich
in de Stuv. Dor binnen lüchtet de Dannenboom in sien ganze Pracht un he sieht ut, as wenn he blots dorop tövt hett, för disse Wiehnachten to lüchten. Ick sölm,
tja, mi dücht ick bin een beten mööd wurrn, öwer all de Wiehnachtstrubel. Ick sett mi man leewer ersmal hen.
Dat nächste, wat ick wedder weet, is as dat luut dör dat ganze Huus jubelt:
„Mensch, Vadder! Kieck wat de Wiehnachtsmann bröcht hett! All dat, watt ick mi wünscht hev!”
Awer dat kreech ick blots an de Rand mit. Wiehnachten is wedder scheun.
Scheun ruhig un besinnlich. Ebenso, as dat letzte Johr, dat vörletzte Johr, un all de Johr dorvör.
